Samsung rl55vte1l sveta po angielsku

Pierwsze ustępstwa wywalczono w początkach 1927 r. Dnia 19 lutego minister Spraw Wewnętrznych podpisał okólnik, określający maksymalną wysokość podatku na 60% zamiast dotychczasowych 100%. Stawka podatkowa dla filmów o treści ściśle naukowej pozostała jak dotychczas, tzn. 10%. Okólnik jednak zaznaczał, że: uznaje się za wskazane, aby związki komunalne stosowały ulgowe stawki podatkowe dla takich filmów, niezależnie od miejsca ich produkcji, które szerzą wśród ludności wiedzę o kraju ojczystym, jego przyrodzie, życiu i kulturze [oraz, że] uznaje się również za celowe, aby takie stawki stosowane były nie tylko w tych wypadkach, gdy wyświetlany film, ze względu na który stosuje się ulgową stawkę, wypełnia całkowity program lub przeważą jego część, ale i wówczas, gdy wypełnia on nawet mniejszą część programu. Był to pierwszy wyłom w murze odgradzającym film kulturalno-oświatowy od szerokich rzesz publiczności. Następnie chodziło o utrwalenie pozycji, o stworzenie takiej sytuacji, by film oświatowy stał się produktem opłacalnym, by zapotrzebowanie na tego rodzaju filmy stale było aktualne. W dniu 15 lipca 1927 r. został wysłany do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych memoriał od Związku Polskich Zrzeszeń Teatrów Świetlnych i Polskiego Związku Przemysłowców Filmowych w sprawie konieczności niezwłocznego utworzenia wspomnianego Centralnego Urzędu Filmowego. Związek zwraca w nim uwagę na potrzebę zastosowania zniżki podatku widowiskowego również od tzw. dodatków, które pomimo okólnika z 19 lutego nie były brane w rachubę